To bardzo interesująca powieść o samodzielnej kobiecie, która jak wielu z nas zmaga się z problemami rodzinnymi. Nie są tu opisani tak powszechni i demonizowani w literaturze toksyczni lub przemocowi rodzice. Autorka ambitnie podjęła się tematu, który stanowi faktyczny, bolesny problem w wielu rodzinach i niełatwo się z nim mierzyć, bo dezorganizuje życie. Mama Mirki Świerk, która pisze pod pseudonimem Miranda Dobson, choruje na Alzheimera. Ta choroba jest nieuleczalna, a bliscy muszą codziennie mierzyć się z faktem, że chory coraz bardziej odsuwa się od świata, coraz mniej radzi sobie z codziennością, że trzeba go pilnować na każdym kroku, że trzeba go myć, przewijać, karmić. To egzamin, który jest nie do zdania, bo ile można nie spać, ile można być cierpliwym i jak długo można spokojnie patrzeć na kompletną dezintegrację kochanej osoby.
Annie Sakowicz udało się opisać ten realny, podkreślam z determinacją, problem łagodnie, z lekkim humorem i ciepłem. Jej bohaterka pomaga tacie na ile może w opiece nad matką, ale to niejedyne jej kłopoty. Bowiem do domu wprowadza się jej złośliwa, wredna i naprawdę nieprzyjemna babcia, która szykuje się do umierania, ale zanim umrze, chce jeszcze zadbać, by wnuczka znalazła męża. Tymczasem życie uczuciowe Mirki nie układa się. Wikła się w romans z innym pisarzem, ale nie ma pewności, czy on nie zdecydował się na ten związek tylko po to, by podnieść wyniki sprzedaży.
Teraz dwie sprawy, które mnie nurtują: czy naprawdę „żętyca” i „logorea” to nieznane słowa? Nieznane dla bohaterki, która jest pisarką i język to jej warsztat? I jeszcze jedna kwestia: „karpaccy górale”. Od czasów Józefa Korzeniowskiego i jego dramatu (1840 r.) chyba nikt tak o polskich góralach nie mówi. Wiem, czepiam się, ale jak książka mi się podoba, to chciałbym, by była idealna, a to naprawdę niezła powieść i dobrze napisana.
Będą Państwo zaskoczeni, ja też byłem, ale mam pewność, że redakcja i marketing wydawnictwa tej książki nie czytały. Skąd moja pewność? Otóż na stronie 173 pomieszczono następujący passus: „Gdyby nie kochali pisać, dawno przestaliby to robić, bo w tym całym marketingu związanym z książkami ginęła ich alchemia. Okładki stały się sztampowe i często infantylizujące treść, jakby wydawcy bali się przestraszyć czytelnika, że środek może być dla niego za trudny. Odczuła to szczególnie Miranda, bo przecież literatura obyczajowa i romanse przodowały w kiczowatych tworach. Z każdej okładki uśmiechała się bielą swoich zębów piękna modelka zachęcająca do sięgnięcia po książkę niczym z najlepszej reklamy proszku do prania czy pasty do zębów”. A teraz proszę zestawić tę opinię z okładką „Grzecznej dziewczynki”. Jest dokładnie taka, jak w opisie i nie ma nic wspólnego z treścią książki. Jak mówią matematycy: co było do udowodnienia.
Dodam dla porządku, że 3 (słownie: trzy) panie od redakcji i korekty nie wiedzą, że zamykamy laptop (nie laptopa) i jemy kabab (nie kebaba). Zaciskam zęby i trzymam kciuki za wszystkie autorki, które piszą wartościowe powieści, wsadzane w cukierkowe oprawy.
