To prosta, ciekawie pomyślana fabuła warszawskiego horroru. Kosa zaś to typowy dresiarski bandyta, który siłą, bo na pewno nie inteligencją, trzyma kumpli w posłuszeństwie. Wszystko w jego życiu się zmienia, gdy nieoczekiwanie otrzymuje supermoce od pradawnego warszawskiego stwora. Wtedy Kosa wierzy, że został bogiem, a ludzie to mierzwa, którą się pożywia. Trup ściele się całkiem gęsto, bebechy są wypruwane regularnie, a na ratunek miastu rusza niedoceniony przez zwierzchników komisarz, który ma opinię lubiącego sprawy dziwne. Ta dziwna jest z całą pewnością, a komisarz ma problem, jak swoim ludziom, a zwłaszcza przełożonym nie powiedzieć, że ścigają ponad naturalnego potwora.
I cała ta historia byłaby całkiem w porządku, ot, na jeden wieczór nieskomplikowana rozrywka, taka na trzy plus, gdyby autor zaniechał epatowania czytelników swoją wrogością do Boga, Kościoła i patriotów. Nic mi do tego, jakie poglądy ma autor, ale od pisarza wymagam wyrafinowania w przekazywaniu innym swojego podejścia do świata. Tymczasem mamy do czynienia z tępą propagandą. Symbol Polski Walczącej jest wymieniony jako najważniejszy tatuaż bandyty, który deklaruje się jako Polak-katolik; jako potwór maluje na ścianie krwią polską flagę i okrasza to napisem „Teraz Polska”, a rozważanie Kosy, który zyskując moce, zyskał też (nie pojmuję czemu) upodobania do filozofii, na temat Boga i Kościoła są godne najlepszych wyczynów Wiadomości TVP za Jacka Kurskiego. Bardzo nie lubię, kiedy autor ma swoich czytelników za debili.
Mam nadzieję, że pan Mariusz weźmie sobie do serca tę krytykę, będzie się rozwijał dalej jako pisarz i porzuci epatowanie nas swoimi frustracjami, bo pomysł na warszawski horror miał niezły.
