Strona głównaRecenzjaSalman Rushdie - Złoty dom Goldenów

Salman Rushdie – Złoty dom Goldenów

Akcja najnowszej powieści Salmana Rushdiego ma ścisły związek z jego apetytem na literackiego Nobla. Postawionej w pierwszym zdaniu tezy będę poniżej bronił.
Rzecz dzieje się w Stanach Zjednoczonych, a konkretnie w jego lewicowym sercu – Nowym Jorku. W jednym z ekskluzywnych, zamkniętych rezydencjalnych osiedli zamieszkuje ojciec z trzema dorosłymi synami. Są niezwykle zamożni, ukrywają miejsce, z którego przybyli, przybrali w nowym życiu nowe imiona – wszystkie pochodzące ze starożytnego Rzymu. Zagadkę ich życia rozwiązujemy przy pomocy młodego ambitnego filmowca, który zostaje przez Goldenów dopuszczony do konfidencji i chwilami traktuje się go jak członka rodziny. Rene chce wokół tajemnic rodziny zbudować swe filmowe dzieło, które będzie skazane na sukces, dlatego drąży rodzinne tajemnice. Czytelnik od początku jest poinformowany, że Goldenów czeka katastrofa, czekamy tylko, jakiego będzie rodzaju i jaki będzie miała przebieg.
Taka książka już powstała – w XIX wieku napisał ją Tomasz Mann i nosiła tytuł: „Buddenbrookowie. Dzieje upadku rodziny”. Za nią właśnie niemiecki pisarz otrzymał nagrodę Nobla.
Wróćmy do Rushdiego. Jak sam mówi, celem napisania tej powieści, było zobrazowanie współczesnej Ameryki. Wydaje mi się to co najmniej wątpliwe, bo na wielu stronach powieści poznajemy niewiele postaci, akcja jest mocno ograniczona terytorialnie – jeśli się przemieszczamy, to do Indii. W zasadzie poznajemy młodych Goldenów i ich dziwne stany psychiczne, sprawiające, że nie nadają się do normalnego życia – w tym też widać podobieństwo do bohaterów powieści Manna. Jedyne, czego naprawdę i z całą mocą dowiadujemy się z tej powieści, to że Obama był wspaniały, a Trump – zobrazowany pod postacią zielonowłosego Jockera, który napada na biedne miasto Gotham (czytaj Nowy Jork) – jest barbarzyńcą, brzydalem, nikczemnym, kłamliwym nieudacznikiem i złodziejem. Głosować na niego mogą tylko tępi mieszkańcy prowincji. Passusy o wymowie politycznej nie są liczne, autor wstawił je na przyczepkę, kompletnie nie mają wpływu na akcję, ale są i to jest dowód numer dwa na tezę postawioną w pierwszym zdaniu, bowiem wiadomo, jakie poglądy polityczne preferuje noblowskie jury.
Czy to źle, że Rushdie chce dostać Nobla? Nie, ale źle, gdy pisze nudne książki, a ta jest wyjątkowo przegadana i nie niesie ze sobą żadnych asocjacji, nie zmusza do myślenia, nie stawia tez, nad którymi warto się głowić, złotych myśli, które warto cytować, humoru, który się pamięta. Nie niesie niczego, czemu warto poświęcić czas. Po co więc była napisana? Patrz pierwsze zdanie.

0 0 votes
Article Rating
Subscribe
Powiadom o
guest
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments

Marta Motyl: Sztuka świętowania

Rozmowa z Martą Motyl, historyczką sztuki, autorką książek o sztuce, w tym "Sztuki świętowania"

Joanna Jodełka: Najlepszy kryminał egzotyczny

Rozmowa z Joanną Jodełką, autorką kryminałów

Miłka Raulin: Grenlandia bez tajemnic | Fanbook.TV

W tej rozmowie Miłka Raulin opowiada o książce „600 kilometrów lodową pustynią”, którą napisała po trawersie Grenlandii. Mówi, co ją gnało na tak nieprzyjazne...
Lubomir Baker recenzuje "Kopnij w kalendarz" Moniki Wawrzyńskiej

Kopnij w kalendarz

Lubomir Baker recenzuje "Kopnij w kalendarz" Moniki Wawrzyńskiej
Miłka Raulin, 600 km lodową pustynią - recenzja

Miłka Raulin: 600 kilometrów lodową pustynią

Lubomir Baker recenzuje najnowszą książkę Miłki Raulin o trawersie Grenlandii Bywają książki jak wampiry – te wysysają z czytelnika życie, ale bywają książki jak naładowany...
Czytaj i wejdź do gry

Czytaj i wejdź do gry

Fantastyczna akcja promocji czytelnictwa w ramach Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa 2.0. Akcję organizują Narodowe Centrum Kultury we współpracy z Polską Ligą Siatkówki.  Inicjatywa ma na celu połączenie dwóch...

Robert Kilen: Chcę, by moje książki czytały kobiety

Właśnie ukazał się nowy kryminał Roberta Kilena pt. „10 przykazań”, a jego główną bohaterką jest słynna z nieokiełznanej energii dziennikarka Anna Krolen, która nosi...
"Nie zabijaj" Agnieszki Płoszaj - recenzja

„Nie zabijaj” – Agnieszka Płoszaj

"Nie zabijaj" Agnieszki Płoszaj - recenzja
0
Would love your thoughts, please comment.x