209 lat temu 28 lipca 1812 r. w Warszawie urodził się pisarz Józef Ignacy Kraszewski. Autor największej liczby wydanych książek i wierszy w historii polskiej literatury, na liście światowej – siódmy. Jako uczeń nie był szczególnie grzeczny, ale już w szkole podstawowej przekładał bajki Lafontaine’a.
Podczas studiów rozpoczął intensywną naukę języków – arabskiego, greckiego, hebrajskiego, łacińskiego, rosyjskiego i starosłowiańskiego. Cztery razy bez powodzenia starał się o angaż w roli nauczyciela akademickiego. Na przeszkodzie zawsze stawały nieprzychylne mu władze. Zapisał się w dziejach także jako pierwszy polski prywatny kolekcjoner zdjęć. Postulował zwłaszcza fotografowanie niszczejących zabytków, których akcje inwentaryzacyjne zresztą sam osobiście prowadził.
W 1838 roku zawarł związek małżeński z Zofią Woroniczówną, bratanicą prymasa Jana Pawła Woronicza . Mieli czworo dzieci, ale od czasu opuszczenia Warszawy w 1863 roku z żoną nie widział się aż do śmierci . Utrzymywał z nią jedynie stałą korespondencję w sprawach majątkowych i rodzinnych. Po śmierci pisarza w 1887 roku wstąpiła do kanoniczek w Warszawie. Kraszewski zmarł, siedząc w fotelu, w czasie gdy pozował do portretu Annie Miłkowskiej , córce znanego pisarza Teodora Tomasza Jeża.
Podstawę warsztatu twórczego Kraszewskiego stanowiła licząca kilka tysięcy tomów biblioteka, w której ok. 2300 tytułów związanych było z historią Polski. Niezwykle płodny, zadziwiający ogromem swych prac, Kraszewski napisał i wydał około 600 tomów, nie licząc w tym pracy redakcyjnej, mnóstwa artykułów w czasopismach i olbrzymiej korespondencji prywatnej. Najważniejszym działem twórczości Kraszewskiego są powieści: w ciągu 57 lat napisał ich 232, w tym 144 powieści społeczne, obyczajowe i ludowe, 88 historycznych.
